Στο πρώτο του βιβλίο, το «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει», ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης μας έδειξε πως τα σχέδια μένουν πολλές φορές μισά, πως αλλάζουν κάτω από τονεπηρεασμό εξωγενών και εσωτερικών παραγόντων, πως μεταλλάσσονται με βάση απροσδόκητα γεγονότα και προσδοκώμενες επαναλήψεις εμπειριών. Στο δεύτερο συγγραφικό του εγχείρημα, το «Ημερολόγια Χαρμολύπης», έρχεται να μας πείσει για το ότι η μη εξιδανικευμένη ανάμνηση της χαρμολύπης μιας ολόκληρης ζωής μπορεί και να αποτελεί το απολύτως απαραίτητο συστατικό για ένα μελλοντικό άλμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Η ιδιότυπη συνάθροιση των παλιών συμμαθητών καταλήγει σε μια ειλικρινή καταγραφή προσωπικών βιωμάτων. Από τον ύμνο στην εσωτερική δύναμη και την επιμονή έως τον μελαγχολικό αλλά και δημιουργικό έρωτα. Από τα πιεστικά διλήμματα που δίνουν κατευθυντήριες γραμμές έως την άδολη αγάπη και τις παραδοσιακές αξίες. Ένα ποτάμι συναισθημάτων που αποτυπώνει τα όνειρα και τα αδιέξοδα μιας εποχής.
Κι έρχεται η κρίση να τα μετατρέψει όλα αυτά σε μια λυτρωτική εξομολόγηση για τις ευθύνες των πάντων. Τις προσωπικές και αξιακές, τις πολιτικές και κυβερνητικές, των αγορών και των ψυχρών κερδοσκόπων. Για μια χώρα που έχασε προ πολλού τον προσανατολισμό της, για μια κοινωνία που αφομοιώθηκε με ένα ψευδεπίγραφο ταξίδι ευδαιμονίας και ρουσφετολογίας.
Και το ευρώ ως επιστέγασμα ενός ανορθολογισμού απέναντι στον οποίο εθελοτυφλούσαμε πιστεύοντας ότι θα μπορούσαμε να οδεύουμε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον διατηρώντας τις παθογένειες του παρελθόντος.
Η κατακλείδα του βιβλίου με λίγο μεταφυσική αίσθηση αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση σαν αυτή που κουβαλάμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια. Η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης ξεκινά με πίκρα και πόνο, απαιτεί μια διαδικασία αφομοίωσης και επεξεργασίας αλλά πάντα καταλήγει, εάν το επιθυμείς πραγματικά, σε δυναμικό εφαλτήριο αναγέννησης.
Από τον Κώστα Μανίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου